Η Ευρωκρίση δημιουργεί αμφιβολίες για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Έλενα Παναρίτη

Οι Ευρωσκεπτικιστές μεταφέρθηκαν από τα blogs, στις πολιτικές καμπάνιες. Δημιουργείται ένα νέο ρεύμα λαϊκιστών οι οποίοι εναντιώνονται σε μια ευρύτερη ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή και αναρωτιούνται ποιος ο λόγος ύπαρξής της. Στοχεύουν στο να πετύχουν μία μεγάλη νίκη στις επερχόμενες Ευρωεκλογές του Μαΐου.   

  Οι πρώτες ενδείξεις έρχονται από τις Γαλλικές Δημοτικές εκλογές. Δεκαεννιά πόλεις ψήφισαν «Εθνικό Μέτωπο», το κόμμα της MarineLePen, ένα ευρωσκεπτικιστικό ακροδεξιό κόμμα. 

  Χωρίς αμφιβολία, το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι το πιο διχαστικό αποτέλεσμα που έχει διεξαχθεί από τότε που εγκαθιδρύθηκε ο θεσμός των άμεσων εκλογών για τα μέλη του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου(35 χρόνια πριν). Φυσικά, μένει να δούμε πώς τα 300 εκατομμύρια ψηφοφόροι στα 28 κράτη μέλη της ΕΕ θα ψηφίσουν την ημέρα των εκλογών. Αυτό που είναι βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι οι Βρυξέλλες είναι αρκετά υπεύθυνες για την εξάπλωση των Ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων.

Η άνοδος των Ευρωσκεπτικιστών, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια βαθιά δυσπιστία με το οτιδήποτε προέρχεται από τις Βρυξέλλες. Είναι το αποτέλεσμα των συνεχώς αυξανόμενων και μη ανταποκρινόμενων θεσμικών οργάνων του Ευρω-Εργαστηρίου.                             

Ένα παράδειγμα είναι η αδυναμία της ΕΕ να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση μίας μικρής χώρας –όπως η Ελλάδα(2,7% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης). Για τα δύο πρώτα χρόνια η ελληνική κρίση αντιμετωπίστηκε ως μια κρίση των τεμπέληδων, διεφθαρμένων και αναποτελεσματικών Ελλήνων. Στη συνέχεια, η κρίση μεταλλάχτηκε σε ένα ευρύτερο πρόβλημα της Νότιας Ευρώπης, τα γνωστά σε όλους μας PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία). Φαίνεται ότι η ΕΕ προτίμησε να παίρνει αποφάσεις που βασίζονται σε τέτοια σενάρια που δημιουργούν διχασμό, παρά να αντιμετωπίσει τα διαρθρωτικά προβλήματα της Ένωσης έγκαιρα.

Η αλήθεια είναι ότι η ΕΕ δεν αντέδρασε αρκετά γρήγορα έτσι ώστε να προλάβει τις στρεβλώσεις και τις ανεπάρκειες στις αγορές των κρατών-μελών της.

  Αντίθετα, η ΕΕ επέτρεψε τη συζήτηση να μετατραπεί σε ένα κυνήγι μαγισσών – ψάχνοντας κάποιον να κατηγορήσει, αντί να ασχοληθεί με φλέγοντα ζητήματα όπως η αναποτελεσματικότητα του ενιαίου νομίσματός της και η δημοσιονομική Ένωση.

Κατά ειρωνεία της τύχης, η διαχείριση της Ευρωκρίσης από την ίδια την Ένωση ήταν αυτή που οδήγησε στην άνοδο του λαϊκισμού και στην αντίδραση στην ηγεσία των 28 κρατών-μελών.

  Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΕ, ένας άνευ προηγουμένου αριθμός ψηφοφόρων από όλα τα κράτη- μέλη θα ψηφίσει κόμματα τα οποία σθεναρά αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα ακόμα και τη σημασία της.

Δυστυχώς, οι ψηφοφόροι τον Νότου θα είναι αυτοί που θα κάνουν την αρχή καθώς αισθάνονται τιμωρημένοι από τις μεταρρυθμίσεις που έχουν μόνο να κάνουν με αυστηρή λιτότητα. Ποιος θα ήθελε να συνεχίσει να αυτοαποκαλείται Ευρώφιλος όταν νιώθει τιμωρημένος;

  Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η ίδια η ΕΕ έχει δημιουργήσει μία παράξενη θερμοκοιτίδα κριτικής και δυσκαμψίας. Το ερώτημα είναι ένα: Τι είδους Ευρώπη θέλουμε και πως η ΕΕ θα μπορούσε να ανατρέψει την παρούσα κατάσταση;